İnsanoğlu çocukluktan sıkılır ve büyümek için acele eder.
Ne var ki çocukluğunu özler.

 
Para kazanmak için sağlığını yitirir.
Sonra sağlığını geri almak için de servet öder.
 

Yarınlardan endişe ederken bugünü unutur.
Sonuçta, ne bugünü ne de yarını yaşar.
 

Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar.
Ancak hiç yaşamamış gibi ölür.
 

Yaşama hazırlanmaya o denli vakit harcar ki,
Hayatını yaşamaya vakti kalmaz.
 

Yarınını o denli düşünür ki, bugünün elinden kayıp gittiğini fark etmez bile.
Oysa hayat geçmişte ya da gelecekte değil, şimdiki zamanda yaşanır.

Eflatun